De provisie die de assurantietussenpersoon ontvangt, is onderwerp van het maatschappelijk debat. De discussie gaat met name over de hoogte van de provisie en het feit dat de hoogte van de provisie niet inzichtelijk was voor de klant. De wetgever heeft echter regels gegeven die deze discussie voor de toekomst voorkomen. Er zijn publiekrechtelijke regels opgesteld die ertoe leiden dat de provisie transparant moet worden gecommuniceerd en moet aansluiten bij de verrichte werkzaamheden (een passende provisie). Het is echter de vraag hoe deze publiekrechtelijke regels zich verhouden tot de privaatrechtelijke regels van de overeenkomst van opdracht die de verhouding tussen de klant en de assurantietussenpersoon beheersen. Deze vraag staat in dit artikel centraal.

In deze annotatie wordt de jurisprudentie van de Hoge Raad inzake artikel 3:310 lid 1 BW op een rij gezet. Het arrest van 9 oktober 2009 past in de lijn van eerdere jurisprudentie. Het daadwerkelijk in staat zijn een vordering in te stellen lijkt bepaald te worden door welhaast absolute zekerheid over het lijden van schade. De subjectieve kennis van de benadeelde wordt zo bepaald aan de hand van een objectief vast te stellen moment.

De onlangs gewijzigde Collateral Richtlijn doet het ‘fiduciaverbod’ sneuvelen (althans waar het gaat om een financiëlezekerheidsovereenkomst tot overdracht van kredietvorderingen)!

Naar aanleiding van HR 10 juli 2009, RvdW 2009, 847 (Vos/TSN) worden in deze bijdrage twee interessante aspecten van voordeelstoerekening besproken: wat onder ‘een zelfde gebeurtenis’ in de zin van artikel 6:100 BW moet worden verstaan en de verhouding tussen de methode van schadeberekening (concreet of abstract) en de toepassing van voordeelstoerekening.